Merhaba arkadaşlar,
Umarım iyisinizdir. Sokağa çıkma yasağının olduğu bir Pazar gününden daha sizleri selamlıyorum. Bu aralar kendi üzerimde çalışıyorum. Çetin Çetintaş’ın ay döngüsü serisi ile yoga yapıyorum. Satvik besleniyorum. Saat 1’den sonra bir şeyler yememeye çalışıyorum. Yüzde yüz yapamıyorum açıkça söylemek gerekirse. Elimden gelenin en iyisini yaparak biraz kendimi de sınamaya çalışıyorum.

Uzun zamandır bastırdığım, içime attığım sıkıştığım şeylerin dışarı atılması yansıması için yapıyorum bu programı. Güleniniz, saçma bunu nasıl yogayla yapıyorsun diyeniniz olacak zaten. 28 günün sonunda genel bir değerlendirme de yapacağım konu ile alakalı. Mantığı üzerinde konuşacağım anladığım kadarıyla. Konunun uzmanı ben değilim. Uzmanların videolarını da linkleyeceğim sizin için. Bu paylaşım yaklaşık iki hafta sonra gelecek.

Katılanların yorumlarında gördüğüm kadarıyla programa dahil olan herkes pimi çekilmiş bomba gibi. Neredeyse herkes öfkesini kontrol edemiyor. Ben de dahilim buna. İçimde yanan söndürmediğim bir ateş var. Kendime sinirleniyorum bir yandan. Diğer yandan da işte kendimize güzel sözler söyleyip kendimiz ile mutlu olmaya çalışmamız gerekiyor. Bazen çok komik paragraflar oluşturabiliyorum kendimce. Kendime kızıp aman Diloş sen bir tanesin gibi…

Bu ortak öfke sorunu benim kafamı biraz meşgul ediyor doğrusu. En çok öfkeyi mi saklıyoruz içimizde acaba? Çok mu kuvvetli bir duygu yoksa karşımızı incitmekten korktuğumuz için mi susuyoruz. Öfke duyduğumuz şeyleri dile getiremiyoruz.

Bir yandan da öfke duygusunun insan yakınlığına etkisini sorguluyorum. Bu kadar öfke biriktirip nasıl bu kadar yakın davranabiliyoruz insanlara. O kadar mı yapmacık olduk ya. Sadece tüketen, karşısındakine düşünmeden yalan söyleyebilen, bu kadar mı bireyciyiz. En iyi biz miyiz yani başka iyi yok kimse de umurumuzda değil mi? Herkesi salak yerine koyabiliriz. İstediğimiz her şeyi yaptırabiliriz miyiz?

Kolektif davranmayı seven, arkadaşlarını seven ve önemsen biri olarak bana saçma geliyor. Neden mesafeler yaratmak yerine sadece konuşmuyoruz. Eskiden ben de muhteşem birikimci biriydim. Asla bir konudaki şikayetlerimi söylemezdim. Ne değişti? Çalışmaya başladım. Susunca her zaman ezileceğiniz, her zaman mesaiye kalıp kendinizden fedakârlık edeceğiniz, arkadaşlarınızdan uzaklaşacağınız bir firmada çalışırsanız hayatınız bir anda değişir. Biriktirmenin konuşmamanın faturası büyük olunca bir anda çenemiz açılmaya başlıyor.

Ben, siz, kardeşim ya da toplumda herhangi birimiz öfkemizin sebebini yutarak bir yere gelemeyiz. Dışarı vurulmayan her duygu dengemizi bozar. En azından yazılmalıdır. İnsanları kırmamak adına söylemediğimiz her kötü özelliğin ben doğalımıza zararı olduğunu düşünmeye başladım. Gidin öfkenizi her insana saçın demiyorum zaten size. Sıkıştırmayın. Zarar verecek öfke patlamalarınıza sebep olan insanları yanınızda bulundurmayın. Her insanın içini dışını bilemeyiz. Her insanın kendi kilitli kutusu var ve zamanla biriktirdikleri o kutunun içindekini tetikleyecek öfkesi de olabilir.

Kendinizi üzmeyin. Mutlu pazarlar dilerim. Umarım her şeyin gönlünüzce olduğu, sadece mutlu anılar biriktireceğiniz bir haftanız olur.

Sevgilerimle 

Dilara

1 yorum

Bir yorum yazın